Ze stapte over van een doodstille kamer aan de universiteit, waar ze promoveerde, naar de pabo. Daar moest ze kleuren, plakken en knippen. ‘Helemaal mijn ding niet’, constateerde deze doctor teleurgesteld. Inmiddels is Cordula Rooijendijk schoolleider op een school in Amsterdam. Haar belevenissen deelt ze in haar dagboek.
Om de ouders over de streep te rekken, had ze de kaart van burgerschapsonderwijs getrokken. Dat verlangt de overheid immers van het basisonderwijs? De opvang van deze kinderen past keurig in dat streven, wilde ze graag duidelijk maken. Of dit argument de ouders overtuigde, vertelt ze niet. Ik denk dat zij vooral een schoolleider voor zich zagen die voor een enorm grote uitdaging stond en waarmee ze zich vereenzelvigden, waarmee ze te doen hadden. Vandaar die vraag: kunnen we helpen?
Overigens had deze schoolleider het ook over een andere boeg kunnen gooien. Een beroep op burgerschapsonderwijs is nogal van buitenaf gemotiveerd: dit past in wat we moeten van de overheid. Als schoolleider zou je je ook kunnen beroepen op de missie van de school. Of je zou kunnen zeggen dat je met deze vluchtelingenkinderen een nieuw hoofdstuk kunt schrijven, helemaal passend in het verhaal van je school. Een intrinsieke motivatie dus, vanuit wat je als school wilt zijn, wat je belangrijk vindt.
Vorige week had ik het over dat telefoontje: schoolleiders vinden het lastig om iets over hun school te vertellen of te schrijven. Hoe zou jij ouders meenemen in het verhaal van je school als je een klas vluchtelingenkinderen ‘aangeboden’ krijgt? Past dat daarin en hoe?
Dit onderwerp leent zich goed voor je herregistratie voor het schoolleidersregister op het thema persoonlijk leiderschap.