Hij wilde maar wat graag zijn geheim delen: een schoolleider van een niet zo grote eenpitter in het midden van het land, met een respectabel aantal dienstjaren. Ik sprak met hem over onze leergemeenschap en het klikte. Met dialoog en ouderbetrokkenheid had hij inmiddels al heel wat jaren ervaring, vertelde hij. “Maar een ding vind ik nog steeds erg lastig”. Hij boog zich voorover uit zijn stoel, keek mij vanachter zijn bril een beetje besmuikt aan en zei zacht. “Of je het gelooft of niet, Ries, maar mijn teamleden zijn bang voor ouders. Echt waar. Gewoon bang.” Het hoge woord was eruit en hij veerde opgelucht terug, blij dat hij zijn geheim kon delen. Deze schoolleider begreep ook wat de consequentie is van deze ouderfobie: een dialoog met ouders dat niet wil vlotten en pedagogisch partnerschap dat maar slecht van de grond komt. Maar wat hij daaraan kon doen…?
Een therapie voor ouderangst staat niet in de psychologische handboeken. Een schoolleider zal daar zelf iets voor moeten zien te vinden. Angst, die kennen de leerkrachten natuurlijk niet voor de kinderen. Daar gaan ze voor en daar doen ze het voor. Maar ouders, brrr. Nu zijn die ook niet altijd mals, zeker de bijzonder mondige figuren niet. Die kunnen zijn als muggen in een zwoele zomernacht. Maar toch… Leerkrachten helpen niet alleen de leerlingen aan een toekomst, ze helpen ook ouders ergens mee. Hun grootste angst is dat hun kind faalt op school. In een gesprek met ouders daarover kan een leerkracht zowel zijn empathie tonen, maar ook zijn autoriteit vestigen. Dat legt een fundament van vertrouwen. Ouders raken er zo van overtuigd dat de leerkracht een betrokken, vakbekwame partner is, die hen helpt hun opvoeding tot een succes te maken. Superblij zullen ze met hem of haar zijn. En ja, voor wie zou je dan nog bang moeten zijn?
Dit onderwerp leent zich goed voor je herregistratie voor het schoolleidersregister op het thema persoonlijk leiderschap.