Oh, wat ze geniet ze ervan: al die smiletjes bij de leerlingen als ze zich vol overgave verliezen in een fascinerend themaproject. Dat ongekende leerplezier. Deze aankomende leerkracht koos bewust voor het onderwijs. Op latere leeftijd nog wel. Ze verdiende voorheen haar inkomen met een ander beroep. Maar dit vindt ze veel leuker, zinvoller ook. Ze doet nu de pabo en is heel gemotiveerd. Ook aan de stages beleeft ze veel plezier. Onlangs vernam ik haar verhaal.
Maar daar ontdekt ze iets dat ze in haar vorige werkkring niet kende: een dwingende toetscultuur. Met name rond taal en rekenen. Het roept bij haar weerstand op. Nog sterker: ze baalt ervan. Natuurlijk, het levert mooie grafieken op. Het nut daarvan ontkent ze ook niet, want je ziet precies waarop een leerling achterblijft. Maar moet het echt zoveel en zo vaak? En raakt daardoor de betekenis van onderwijs niet buiten beeld?
Als nieuwsgierige en onbevangen stagiaire vroeg ze aan de teamleden: wat vinden jullie van al die toetsen? Nee, ook zij werden er niet vrolijk van. Al wisten ze ook niet precies hoe dat anders zou moeten. En dus lieten ze het maar gewoon zo. Je moet toch wat…
Onderwijsprof Gert Biesta benoemt vanuit zijn kennis precies wat deze stagiaire voelt. Als de focus op meetbaarheid en controleerbaarheid komt te liggen, dan blijft er van het onderwijsambacht weinig over, stelt hij. In het introductieleerverhaal De verloren helden maak je kennis met zijn visie en leer je hoe je weerwerk biedt aan die toetsneurose.
Dit onderwerp leent zich goed voor je herregistratie voor het schoolleidersregister op het thema persoonlijk leiderschap.