Zag je dat filmpje deze week? Van die auto waarvan de bestuurster onwel was geworden? Het voertuig rijdt op de snelweg, neemt op het eerste gezicht een afslag, rijdt dan recht door, koerst over het gras naar de oprit, schampt dan een vangrail en vervolgt zijn weg over de vluchtstrook. Dan duikt er ineens een auto op die pal voor de stuurloze auto gaat rijden. Al remmend en botsend brengt de bestuurder de wagen achter hem tot stilstand. Een ambulance brengt daarna de vrouw naar het ziekenhuis. (Hier vind je het verhaal).
Deze actie is op social media betitteld als heldendaad, al ontkent de persoon in kwestie dat stellig. Hij deed niet meer dan wat hij moest doen, vond hij. Maar zo’n ontkenning: dat is nu net weer eigen aan een echte held. Overigens vraag ik mij bij zulke daden vaak af: wat zou ik gedaan hebben? Dat noemen ze emotionele transportatie. Dat je je vereenzelvigt met een hoofdpersoon uit een boek of film. Ik zag dat ook gebeuren met de juffen uit de onderbouw. Als we afscheid namen van onze kinders en de juf achterbleef met dertig wiebelende kleuters: dan vroegen we ons ook af: hoe zouden wij dat doen? Het klamme angstzweet braak ons uit: je zal maar zo’n meute in gareel moeten houden. De juf als held, al vindt ze natuurlijk ook dat ze gewoon haar werk doet.
In het komende herregistratietraject gaan we op zoek naar de verloren helden. De held uit dat filmpje luisterde naar zijn innerlijke stem en ondernam de juiste actie. Volgens Stephan R. Covey is ruimte voor de innerlijke stem van de medewerkers nu juist van cruciaal belang om een organisatie tot grootsheid te brengen. Hoe? Dat ontdek je tijdens leerverhaal Op zoek naar de verloren helden.
Dit onderwerp leent zich goed voor je herregistratie voor het schoolleidersregister op het thema persoonlijk leiderschap.