Nog wat met de Kinderboekenweek gedaan deze week? Zelf zat ik er onverwachts middenin. Een berichtje van onze directeur: of ik wilde jureren als ouder. Een voorleeswedstrijd vanwege dit kinderboekenfestijn is hier vaste prik namelijk.
Dus in de aula: fauteuil op een verhoging, de finalisten een voor een erin en gaan met die verhalen. Je kijkt en luistert toch even anders als jurylid. Spreekt de leerling helder, is de intonatie goed, kijkt die de zaal in, weet hij zijn medeleerlingen mee te slepen? Je zet je oren open, kijkt goed naar de voorlezende leerling en vervolgens weer naar het publiek en terug. Wat gebeurt daar?
Voorlezen is nog niet zo oud als het vertellen zelf. Maar dat we als mensen kunnen verhalen, blijft fascinerend. Ik zie dat het verhaal de leerlingen meesleept. Soms heel erg, dan weer wat minder. Dat kun je beïnvloeden, want vertellen is te leren: een kunst. Dat geldt voor leerlingen, maar ook voor volwassenen. En voor schoolleiders, die het verhaal van hun school vaak moeten vertellen.
Het meeslepende van een verhaal zit niet alleen in de kunst van de voordracht. Het verhaal zelf doet ook veel. Dat hebben deze finalisten goed door. Allemaal dragen ze een spannend gedeelte uit een groter verhaal voor. Het voorlezen kun je nog zo goed doen, als het verhaal je niet helpt… Schrijf die meeslepende ervaring maar op je buik. Misschien vertel je zelf ook altijd nog verhalen (ik hoop het). Dan herken je dat wel, denk ik. Als je iets meeslepends over je school wil vertellen, dan moet je dus …
Dit onderwerp leent zich goed voor je herregistratie voor het schoolleidersregister op het thema persoonlijk leiderschap.