Topografie, zijn de dagen niet geteld van dat vak? Ik ben nog van de lichting die met zo’n gelige landkaart en houten aanwijsstok werd ingewijd in de topografische geheimen van ons land. Door een zeer fanatieke meester, die zwaaiend met die stok, de steden, rivieren, landstreken en provincies er bij ons in drilden.
Mijn kinderen klikken nu achter een beeldscherm de topografische hits weg. Maar waarom eigenlijk? Hun mobieltje mapst hun overal naar toe, onder het alziend oog van allesweter Google. En hun toekomstige, elektrische automobiel zal zichzelf naar de ingegeven bestemming navigeren. Superhandig natuurlijk zulke systemen. Het maakt het leven een stuk zekerder: nooit meer verdwalen. Waarom kinderen nog langer plagen met topografische drilpartijen? Google maps vindt alles en brengt je overal naar toe.
En toch: ik hou er niet van, om gevangen te zitten in die systemen. Het berooft me van mijn vermogen om te kunnen waarnemen, te onthouden, me te oriënteren, om alternatieven te vinden en nieuwe wegen te ontdekken. Afgezien nog van dat dwingende geklets van ome Tomtom.
Voor deze bijwerkingen waarschuwden wijlen managementgoeroe Stephen Covey al en recenter ook nog onderwijsprof Gert Biesta. Systemen brengen de innerlijke stem tot zwijgen, kweken middelmatige professionals en stelen de ruimte om met vakmanschap virtuositeit te bereiken. Beide heren wijzen een uitweg, die ik momenteel een plek geef in de introductieaflevering van een serie leerverhalen voor de herregistratie bij het schoolleidersregister. Kort komt hun advies erop neer: streef naar grootsheid en virtuositeit. Zet je zelf aan zet en lever je niet uit aan systemen. Durf zelf van betekenis te zijn! En help je team daarmee.
Dit onderwerp leent zich goed voor je herregistratie voor het schoolleidersregister op het thema persoonlijk leiderschap.