Met een hoop kabaal viel ze door de achterdeur naar binnen. Ik zat net rustig aan een bakkie thee te nippen. “Ik heb de score van de cito!”, schreeuwde ze al op de drempel en ze zwaaide driftig met een enveloppe toen ze de woonkamer binnen denderde. Nu is deze dochter van mij nogal competitief ingesteld: ze wil altijd winnen en als voetballer bij onze plaatselijke voetbalvereniging scoort ze lekker. Zo vatte ze het maken van de eindtoets ook op. Als een potje voetbal. Met het resultaat kon ik als vader prima leven, maar toch…
In acht jaar tijd gebeurt er veel. Ooit stapte ze wat bedremmeld het kleuterlokaal binnen en kon ze geen letter lezen en geen cijfer herkennen. Nu struint ze het internet af naar een recept voor een lekkere cheesecake en met een sessie begrijpend lezen tovert ze een heerlijk baksel op tafel. Ook rekent ze vliegensvlug het voordeel bij elkaar van de aanbiedingen uit de webshops met voetbalshirts en -schoenen. En toen we onlangs voor het eerst naar Zeeland trokken voor een midweek, herkende ze de locaties die ze bij topografie op de kaart had gezet. Die bestonden echt!
Nog even kijk ik naar de brief van school met haar eindscore. Drie cijfers weerspiegelen het hele verhaal van acht jaar onderwijs. Is dat nu armoede of juist super efficiënt? Ik hoop dat de afscheidsavond van de groep achters toch wat meer diepte geeft aan die acht jaar. Onderwijs is toch veel grootser dan drie cijfertjes op een rij? Hoe goed ook.
Dit onderwerp leent zich goed voor je herregistratie voor het schoolleidersregister op het thema persoonlijk leiderschap.