Al een poosje houdt een ‘kwestie’ mij bezig. Ik hoorde het al voor de coronacrisis. Een zwager van mij werkt bij een hele grote verzekeraar en hij vertelde tijdens een gezellig onderonsje, met een scheutje zucht in zijn stem: ‘Als het niet op papier staat, bestaat het bij ons niet’. Nu kan ik me bij zo’n grote bureaucratie daar wel wat bij voorstellen. Desondanks: het kan toch niet waar zijn dat alleen papier de werkelijkheid van je organisatie bepaalt?
Hier in ons gezin hebben we onszelf in ieder geval niet op papier staan en volgens de formule-van-als-het-niet-op-papier-staat-bestaat-het-niet zouden onze buren ons dus tevergeefs zoeken als ze een eitje of een extra aardappel nodig hebben. Maar gelukkig zijn wij geen bureaucratie, maar een samenleving van grote en kleine mensen, met een flinke dosis levenslust. De buren ontgaat het echt niet dat wij bestaan.
Ik hoor veel schoolleiders en leerkrachten klagen over de papierwinkel aan rapportages en verantwoordingen die hen van het werk houdt. Ooit in een bureaucratie bedacht, vermoed ik, door iemand van ‘Als het niet op papier staat, bestaat het niet’. Nu weet jij natuurlijk wel beter, want de leerlingen laten zich elke dag gelden, ook zonder dat ze op papier uitvoering zijn beschreven. Lijkt me ook verdraaid lastig om een school te vangen op papier. Veel te levendig, veel te grillig, veel te spannend, veel te veel emotie. Een school beleven en ervaren als levend verhaal (een verhaal kan gelukkig wel bestaan zonder dat het op papier staat) is toch veel enerverender! Laat de bureaucraten maar in de waan dat dit niet bestaat en geniet ervan!
Dit onderwerp leent zich goed voor je herregistratie voor het schoolleidersregister op het thema persoonlijk leiderschap.