Onderwijstranen

Die briesende typetjes, je kent ze wel. Je ziet ze al van heinde en verre aankomen. Een moeder of vader, met een diep ongenoegen in de ogen. Recht op het doel af, meestal de schoolleider, soms ook de leerkracht. “Hoe kunnen jullie mijn kind…” Vaak dezelfde ouders, niet altijd. Je kent je pappenheimers, dus je zet je schrap.

Maar deze week hoorde ik iets anders. Dat zit zo. Mijn ega helpt studenten om vakbekwame leerkrachten te worden. We zitten als gezin nu ook met z’n allen thuis en dan is een ervaring zo uitgewisseld. Zo vernam zij tijdens een Teams-overleg dat schoolleiders nu een nieuw type ouders ontdekken. Veel triester dan zo’n briesend typetje. Dat zijn moeders die huilend aan de telefoon hangen omdat het thuisonderwijs hen boven het hoofd groeit: ze trekken het niet meer. Krijgen hun kroost niet meer aan het werk. Tsja, wat zeg je dan?

Het hele idee van educatief partnerschap, zoals dat zo mooi heet, verkeert dan natuurlijk in een stevige crisis. Wie helpt wie eigenlijk op zo’n ik-zit-er-doorheen-moment? De ouders de school of de school de ouders? Die wie-helpt-wie-vraag is sowieso een lastige in het basisonderwijs merk ik tijdens de gesprekken met schoolleiders in ons herregistratietraject. Maar het antwoord daarop geeft een team wel een diep en inspirerend inzicht in hun reden van bestaan. Want wat zal zo’n ouder blij zijn als het team haar uit de dip weet te trekken! Dit is dus een soort omgekeerde ouderbetrokkenheid, nu van het team naar de ouder. Een nieuw perspectief dankzij corona.

Dit onderwerp leent zich goed voor je herregistratie voor het schoolleidersregister op het thema persoonlijk leiderschap.

Binnenkort herregistreren? Doe dit eens met een leerverhaal!
.
Deze leerverhalen ook per e-mail ontvangen? Meld je dan aan via de link.