Heeft groep acht een mooi afscheid gehad? De meeste van die gasten zullen acht jaar op jullie school hebben rondgezworven, met hun ouders in hun kielzog. Daar moet toch iets over te vertellen zijn, zou je denken.
Net droog achter de oren gingen ze ooit zitten op de kabouterstoeltjes in groep 1. Nu stonden ze daar als opgeschoten, bijna-pubers afscheid te nemen. Acht jaar missie in de uitvoering dus, waarbij deze hoofdrolspelers zich transformeerden tot degene die ze nu zijn. En dat ging niet vanzelf toch? Daar hebben jullie hard voor gewerkt. Mooi moment om het verhaal van jullie school weer eens te delen en de rol van de ouders, leerlingen en team weer helder te benoemen. Gewoon even blij zijn met de gemeenschap rond de school en met wat je voor deze mensen hebt kunnen betekenen.
Helemaal vanzelfsprekend is dit niet, weet ik uit ervaring. Komt dit omdat zo’n missie toch een papieren tijger is? Mooi voor in de schoolgids, maar verder niet relevant? Hoe zou de narratieve leegte hier de kop op kunnen steken? Enfin: volgend jaar dit kansrijke moment nog maar verder uitbuiten?
Dan zitten deze groep achters al weer diep in een nieuw verhaal, dat van het voortgezet onderwijs. Of is dat alleen een nieuw hoofdstuk in het verhaal van hun hele leven? Maar dan was jullie hoofdstuk, het vorige dus, wel een hele grote en een hele belangrijke.
Zo meteen ook nog een ander hoofdstuk in het verhaal van jullie school: de grote vakantie. Nodig om in september weer vol energie het verhaal van je school verder te ontvouwen.
Dit onderwerp leent zich goed voor je herregistratie voor het schoolleidersregister op het thema persoonlijk leiderschap.